Bijzondere Noden
Doneer ook!

Marlene op Lesbos – Blog 4

Marlene op Lesbos – Blog 4

Marlene Pors, projectcoördinator van Bijzondere Noden, zet deze weken een andere pet op. Als vrijwilliger bij Eurorelief, onze projectpartner op het Griekse eiland Lesbos, steekt ze haar handen uit de mouwen om te helpen in het nieuwe vluchtelingenkamp Mavrovouni. Vier weken lang deelt ze iedere vrijdag haar ervaringen.​

“Ik ben het zat om alleen maar te slapen en te eten.” “Ik durf ’s nachts niet naar de WC.” “Ik wil geen Arabische mensen in mijn kamer…” Zomaar wat reacties die ik vandaag onder ogen kreeg. Reacties op het onderzoek dat we doen onder de mensen in het kamp. Verschillende organisaties distribueren hier spullen, maar dat is niet altijd even nuttig. Daarom zijn we afgelopen week een onderzoek gestart naar waar mensen behoefte aan hebben.

Eén voor één gaan mijn collega’s op pad met een papiertje met wat tentnummers in de hand. Vaak vergezeld door een vertaler die Frans, Farsi of Arabisch spreekt. De single mannen en vrouwen die we deze week bezoeken waarderen het enorm dat we even de tijd nemen om naar hen te luisteren. Dan komen er wensen langs als scheerschuim, een wandelstok of een koffer, maar ook beter eten, een voetbal of zelfs een Playstation. Vaak zijn het echter niet eens zozeer spullen waar mensen behoefte aan hebben. Wat ze willen is veiligheid, rust, zingeving. Het antwoord van een vrouw raakt me: “Ik wil iemand die voor me zorgt. Als ik naar het ziekenhuis moet, is er niemand die voor me kan vertalen. Er is niemand die me bij de dokter brengt…” Hier in dit kamp zijn zo ontzettend veel mensen bij elkaar, maar tegelijkertijd zijn velen diep eenzaam.

Op een papiertje krabbel ik de maten van de gezinsleden. Een simpele post-it met ‘family of 5’, een tentnummer en wat gegevens. Er gaat een hele wereld schuil achter dit briefje. Een wereld van oorlog, vluchten en ontheemd zijn.

“Fire in green zone!” Het bericht over de walkietalkie brengt halverwege de dag ineens opwinding in het kamp. Vanuit mijn office zie ik inderdaad een fikse donkere rookpluim. Al snel wordt de rook wit, wat betekent dat de buren driftig aan het blussen zijn met jerrycans en flessen water. Toch is binnen een paar minuten een hele tent verbrand. Opnieuw is er weinig over van de bezittingen van de bewoners. Als de rust weer een beetje is weergekeerd mag ik voor nieuwe spullen gaan zorgen. Ik krijg de persoonlijke gegevens doorgestuurd en dan krijgen deze mensen ineens een gezicht voor me. Ik ken ze niet, maar weet nu hun naam, hun leeftijd en schoenmaat. Aan de ene kant van de tent woonde een gezin van vijf. Aan de andere kant een broer en zus van 14 en 26 jaar. Even later hobbel ik met een busje door het kamp naar de hal van de UNHCR. Daar haal ik dekens, slaapzakken, tandenborstels, jerrycans… In onze eigen loods hebben we nog wat extra dekens en kleding. Voor iedereen wordt een pakketje klaargemaakt. Op een papiertje krabbel ik de maten van de gezinsleden. Een simpele post-it met ‘family of 5’, een tentnummer en wat gegevens. Er gaat een hele wereld schuil achter dit briefje. Een wereld van oorlog, vluchten en ontheemd zijn. Een geschiedenis waar ik me geen voorstelling van kan maken. Maar ook een toekomst waar geen van ons zicht op heeft.

De werkdag zit erop. Ik fiets naar de uitgang, langs de grote hallen waar veel single mannen in zitten. Heel af en toe gebeurt het dat één van hen me naroept. Sommigen negeren me, anderen groeten vriendelijk. Bijna bij de poort, vlak voor ik het kamp uitrijd, zie ik iets wat me niet eerder is opgevallen. Vlak naast de ingang van de laatste hal staat een klein bouwsel. Gemaakt van dunne plaatjes hout. Wat plastic eroverheen om het droog te houden en een paar stenen bovenop om te zorgen dat het niet wegwaait. Het is een hondenhok… Op de een of andere manier raakt het me. Midden tussen deze opgefokte, gestreste bende heeft een van de mannen zitten knutselen om onderdak te geven aan een straathond. Wie bekommert zich om een veilig thuis voor deze mannen zelf?

Vergelijkbare verhalen

  • Verhalen

    Marlene op Lesbos – Blog 1

    Blog 1 over de ervaringen van onze projectcoördinator Marlene Pors in het nieuwe vluchtelingenkamp op Lesbos

    Lees verder
  • Verhalen

    Marlene op Lesbos – Blog 2

    Blog 2 over de ervaringen van onze projectcoördinator Marlene Pors in het nieuwe vluchtelingenkamp op Lesbos

    Lees verder