Cynthia Nieuwland, communicatiemedewerker van Bijzondere Noden, bezocht Nigeria en deelt haar ervaring over een indrukwekkende en schrijnende ontmoeting.

“Waarom God?”

Deze tekst was eigenlijk een notitie uit mijn persoonlijke aantekeningen. Niet met de bedoeling om ooit gepubliceerd te worden. Het gaat over iets pijnlijks. Iets kwetsbaars. Na talloze bemoedigende en hoopgevende ontmoetingen, ontmoette ik Chinyere. Eerder die dag was ik zo blij en dankbaar voor de vele mooie getuigenissen die ik mocht horen. Nu brak mijn hart.

Ik zie haar weer voor me. Verlegen kijkt de zestienjarige Chinyere naar beneden. Over haar arm loopt een ernstige brandwond. Ze schaamt zich voor het litteken en kijkt verdrietig de andere kant op. “Waarom moest mij dit overkomen?” Ze bijt op haar lip.

“Waarom, God? Iemand heeft mij vast vervloekt, zodat mijn arm in het vuur terecht kwam. Ik was aan het koken, viel in slaap en toen ik wakker werd, was heel mijn arm al ernstig verbrand.” Ze zwijgt even. “Ik ga nu niet meer naar de kerk. Mijn moeder schaamde zich voor mij, omdat ik zo’n lelijk litteken heb. Daardoor schaam ik mij ook heel erg. Het maakt me verdrietig dat ik op zondag thuis moet blijven, als al mijn broers en zussen naar de kerk gaan. Maar ik durf niet meer naar de kerk, ik schaam mij zo. Ik vraag God of Hij deze situatie van mij weg wil nemen, want ik heb geen rust in mijn lichaam. Wil je de mensen in Nederland vragen of ze voor mij willen bidden dat er iets verandert aan mijn situatie? Ik weet niet hoe ik dit vol moet houden.”

Ernstig kijk ik haar aan. Ik voel mee in haar pijn en deel in haar verdriet. Ik wil bemoedigen, maar voel me machteloos. Wat weet ík van pijn en moeite? Ik wil haar begrijpen, maar voel tegelijkertijd dat ik nog maar een glimp te pakken heb van haar werkelijke pijn. Hoe kan ik haar pijn verlichten? We geven haar medicijnen voor haar wond, maar kunnen haar diepere pijn niet wegnemen. Ik voel me machteloos en sta met lege handen.

Iets wat me de afgelopen weken vaker is overkomen. Keer op keer proef ik iets van de nood om mij heen en sta ik machteloos. Ik zie de geloofsworstelingen. De vragen. De strijd. Herkenbaar? U bent niet de enige met vragen en worstelingen. Wij hebben niet altijd het volle geloofsvertrouwen dat we zouden willen hebben. Toch ligt dat aan ons en niet aan God. Zijn weg is volmaakt. Wij hebben de opdracht om elkaar ondanks moeilijkheden toch te wijzen op de trouw en goedheid van onze hoogste Koning en elkaar eraan te herinneren dat Hij het nooit verkeerd doet. Echt. Dat is geen goedkope praat. Ik zou het u op uw hart willen drukken. Maar opnieuw besef ik dat ik er machteloos in sta.

Chinyere is inmiddels stilgevallen. En ik sta nog steeds met lege handen. Werp uiteindelijk een blik omhoog. Kijk vragend naar de hemel. En weer terug naar Chinyere. Ik glimlach naar haar. Ze beantwoordt met een ernstige blik. Ik wijs omhoog. We kunnen maar één ding doen: naar boven kijken. Ze knikt. Samen leggen we de pijn en vragen neer voor Gods troon. We bidden dat wij Hem mogen leren kennen zoals Hij werkelijk is. En dat we met een vrede in ons hart gewillig het levenspad mogen volgen wat de Heere naar Zijn wil voor ons bedacht heeft. Deelt u ons gebed?