Marlene Pors, projectcoördinator van Bijzondere Noden, zet deze weken een andere pet op. Als vrijwilliger bij Eurorelief, onze projectpartner op het Griekse eiland Lesbos, steekt ze haar handen uit de mouwen om te helpen in het nieuwe vluchtelingenkamp Mavrovouni. Vier weken lang deelt ze iedere vrijdag haar ervaringen.
Een prachtige, zonnige ochtend aan de Griekse kust. Voor me de zee met de contouren van de Turkse heuvels aan de overkant en boven me een heerlijk blauwe lucht. Een uitzicht om van te genieten. Als ik me omdraai zie ik een heel ander beeld: een zee van tenten, stroomdraden en aangebouwde WC-hokjes met platgetreden paden tussendoor. De mensen wiens thuis dit is hebben liever een ander uitzicht dan dit. Na verschillende nachtelijke pogingen voor een overtocht is de zee geen vriend meer. Ook het land aan de overkant zien ze niet graag; ze zijn het niet voor niets ontvlucht.
Mijn shift is nog maar net begonnen en de meeste tenten zijn vanochtend nog niet open geweest. Waarom zou je ook vroeg uit bed gaan als je toch niets om handen hebt? Ik ga op weg naar het infopunt van Euro Relief. Een eindje verderop hoor ik kindergehuil. Als ik wat dichterbij kom zie ik de bron van deze decibellen op de vroege ochtend. Een klein meisje staat dikke tranen te huilen aan de kant van de weg. Ik loop naar haar toe en zie dan de reden van het verdriet. Een van haar schoenen ligt in een plas en met een bloot voetje staat ze in de blubber. Ik vis haar schoen op en doe hem aan haar voet. Het huilen stopt direct. Geen idee hoe het meisje heet of waar ze woont, maar haar verdriet is in ieder geval weer over. Als alle problemen hier zo snel opgelost waren…
Velen waren ongewenst en niet veilig in de landen waar ze woonden en ook hier in Griekenland krijgen ze niet het gevoel dat ze welkom zijn. Een beetje oprechte aandacht kan dan veel betekenen.
Ik sta op en vervolg mijn weg. Een passerende Afghaan die het zag het gebeuren lacht naar me: ‘Thank you.’ Ik steek mijn hand maar op en lach wat terug. Tja, wat betekent het aantrekken van een kinderschoen nu eigenlijk? Wat kan ik nu daadwerkelijk betekenen hier? Op de trage asielprocedures heb ik weinig invloed en iedereen onderbrengen in fatsoenlijke huizen ligt ook niet in mijn macht. Wat wel kan is het uitdelen van wat vriendelijkheid en aandacht. Deze week ben ik bijvoorbeeld druk met de distributie van vochtige doekjes voor alle gezinnen in het kamp. Soms word ik door iemand uitgenodigd voor de thee en heb ik een mooi moment om wat tijd te nemen om naar hun verhaal te luisteren. Velen waren ongewenst en niet veilig in de landen waar ze woonden en ook hier in Griekenland krijgen ze niet het gevoel dat ze welkom zijn. Een beetje oprechte aandacht kan dan veel betekenen.
Zo proberen we in het kamp door onze daden te spreken. Een wijs man heeft eens gezegd: ‘Verkondig het evangelie, desnoods met woorden.’ Met woorden evangeliseren is in het kamp zelfs verboden, maar laat onze daden dan maar een getuigenis zijn. Een getuigenis voor de duizenden moslims die in het kamp wonen. Velen van hen ontmoeten hier voor het eerst een christen en God gebruikt die ontmoetingen om Zich bekend te maken aan degenen die Hem nog niet kennen. God werkt hier in het kamp. Hij is machtig genoeg om dat zonder ons te doen, maar wil daar ook juist ons voor gebruiken. Wie of waar we ook zijn, elke christen ter wereld mag en moet getuigen. Desnoods met woorden.